Στη μεταλλουργία και τη βιομηχανία χυτηρίου, τα μη σιδηρούχα μέταλλα είναι μέταλλα ή κράματα που δεν περιέχουν σίδηρο (φερρίτη) σε αξιόλογες ποσότητες. Σε σύγκριση με τα σιδηρούχα μέταλλα, τα μη σιδηρούχα μέταλλα έχουν πολλά πλεονεκτήματα χαμηλού βάρους (παλουμίνιο), υψηλότερη αγωγιμότητα (π.χχαλκός), μη μαγνητική ιδιότητα ή αντοχή στη διάβρωση (π.χψευδάργυρος). Τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα μη σιδηρούχα μέταλλα για χύτευση περιλαμβάνουν αλουμίνιο, χαλκό, νικέλιο, χρώμιο, μολυβδαίνιο, μαγγάνιο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο, και κράματα όπως ο ορείχαλκος. Τα μη σιδηρούχα μέταλλα συνήθως εξευγενίζονται μέσω ηλεκτρόλυσης. Πολλά από τα μη σιδηρούχα μέταλλα προστίθενται στο σίδερο πριν χυτευθεί για να ληφθεί ο κράμα χάλυβα ή ο ειδικός χυτοσίδηρος που έχουν κάποιες επιθυμητές επιδόσεις όπως αντοχή στη φθορά, αντοχή στη διάβρωση, αντοχή στη θερμότητα κ.λπ.
